De Spelen van 1972. Ik was toen wachtcommandant van een bliksemsgeheime raketstelling, verstopt in de bossen van Duitsland (zie de luchtfoto's hiernaast) en had die befaamde nacht dienst. We volgden met ons vijfen (de voltallige bewaking) de ontwikkelingen en maakten live op de Duitse televisie mee hoe de gijzelaars naar het vliegveld vervoerd werden en Duitse sluipschutters hun posities innamen.
Die konden zo te zien niets uitrichten, het vliegveld was een onverzichtelijke toestand van duisternis, afgewisseld door verblindend licht van schijnwerpers en lange schaduwen en de schutters hadden duidelijk zichtbaar gewone geweren zonder nachtvizier en waren zo te zien zelfs niet uitgerust met infraroodkijkers.
Onverwacht brak een pandemonium los van geweer- en mitrailleurvuur, granaten explodeerden en dit ging lang, veel te lang - de terroristen waren duidelijk niet uitgeschakeld- door.
Eindelijk viel een stilte en even later verscheen de burgemeester van München voor de camera die opgelucht en met nauwelijks onderdrukte triomf meedeelde dat de terroristen gedood en alle gijzelaars bevrijd waren.
We waren verbaasd en vol ongeloof, want als dat waar was was dat een staaltje scherpschieten zonder hulpmiddelen dat nog nooit vertoond was. En hadden die terroristen in dat half uur dat dat vuurgevecht duurde echt niets kunnen uitrichten?
Een kwartier later verscheen dezelfde autoriteit met een totaal andere gelaatsuitdrukking voor de camera om te vertellen dat alle gijzelaars dood waren.
De volgende dag kreeg ik opeens dertig man extra voor de bewaking. Ik heb ze allemaal naar bed gestuurd, want voorlopig hoefden we duidelijk niets meer te verwachten..
Met die schutters maakte ik een maand later kennis toen we schietoefeningen hielden op een uitgestrekt complex van het Duitse leger. Ik droeg met een van mijn jongens een munitiekist langs een Duitse eenheid die aan het schijfschieten was en bleef even staan om te kijken toen hun commandant me aansprak en toeblafte dat ik daar niets te zoeken had en op moest rotten.
Veel Duitse beroepsmilitairen moesten niets van ons hebben omdat we lang haar hadden, die tijd, weet je wel.
Ik zag aan de uniformtekens van dit onaangename type dat het hier de Grenzschutzgruppe 9 betrof, dit waren verdomme die scherpschutters van de Spelen*. En dat stond mij de les te lezen!
'Die schietoefeningen; hadden jullie die niet beter een maandje eerder kunnen houden?'vroeg ik dus beleefd en dan zie je wat militaire discipline vermag. In plaats van te exploderen eiste hij sissend dat ik hem naar mijn commandant bracht, wat ik gehoorzaam deed en tegenover wie hij verslag deed van mijn misdaad en op hoge toon de strengste disciplinaire maatregelen tegen mij eiste wegens deze ungeheure Frechheit.
Mijn kapitein, een Indië- en Koreaveteraan keek hem onbewogen aan en verklaarde dat ik zijn beste schutter was en dat hij mij juist gestuurd had om hem enige kneepjes van het vak bij te brengen.
De Duitse Rambo draaide zich abrupt om en verdween met daverende stappen. De kapitein keek ook mij onbewogen aan, zei: 'Goeie opmerking 'en liep ook weg.
* officieel pas een jaar later opgericht, maar al langer bestaand als geheime eenheid onder die - toen nog - schuilnaam, je hoorde wel eens wat van je Duitse NAVO-collega's tijdens 'social meetings'.
